Hiksti

Aaa...man! Ég er með svo mikinn hiksta gott ef ég er ekki við að hiksta af mér hálsinn...djók ekki hægt að segja svona.

Fór megasmega fínt út að borða í gær í tilefni af afmælinu hennar Fridu (ólíkt mér er hún ennþá young og beautiful). Við fórum á sushi stað og fengum okkar svona "all you can eat" og að sjálfsögðu skoluðum við því niður með hvítvíni, en ekki hvað. Eftir það töltum við af stað allar í obboslega fínum fötum, Frida í silkikjól, annie í glæstum buxum og enn glæstari topp og ég í brand new samfesting eins og hollívúdd stjarna! En í ljósi þess að það var þriðjudagur þá var ekkert voðalega mikið af fólki þannig það sáu okkur ekki eins margir og ég hefði viljað (athyglissjúk?).  Við enduðum á okkar venjulega stað þar sem við sátum með írskum krökkum og díses píses...þetta fólk drekkur meira en góðu hófu gegnir.

Í dag var ég ekki alveg eins hress og í gær og þegar síminn hringdi á mig að vakna var ég nærri búin að brenna hann, í staðinn slökkti ég bara og svaf. Fór svo til Fridu eftir að hafa komist til meðvitundar og át glæsilega köku. Og komst að því að ég náði prófinu sem ég var í á mánudaginn og var yfir meðaleinkunn en hefði þó gjarnan viljað fá hærra, það er planið fyrir næsta próf! Þannig ég ætla að fagna því í kvöld....not! Algerlega að leggjast upp í rúm og horfa á Beverly hills!

Luv my life in Budapest!

Flöskudagskvöld

Kötturinn hættir ekki að mjálma og ofaná allt saman stal dýrið strokleðrinu mínu og ég finn það ekki!

Ásgeir er enn á lífi og fékk að halda nafninu sem ég gaf honum, ég er reyndar ekki viss um að hann sé kallaður Geiri blús um helgar eins og ég og hann komumst að niðurstöðu um en hann hélt nafninu Ásgeir sem er glæsilegt þar sem þetta nafn passar betur við hann en nokkurn Ásgeir sem ég hef nokkurn tímann hitt. Spurning hvort Árelíus hafi fengið að halda lífi eða hvort hann sé kominn á vit feðra sinna! 

Sé ekki ástæðu til að blogga þegar enginn les það og ef vera skildi að einhver læsi það, þá er hér að neðan klikkable "linkur" sem færir þig inná stað þar sem auður dálkur er. Þetta er comment dálkurinn, það eina sem þarf að gera til að commenta er að framkvæma smá grunnskólareikning og ýta svo á senda eftir að comment hafa verið skrifuð. 

Ég ætla að snúa mér aftur að lífeðlisfræðinni sem ætlar mig lifandi að éta. Ég aftur á móti var að eta maís með túnfisk, chilli og salti. Þetta er auðveldasti matur í heimi og afskaplega bragpgóður. Epli, túnfiskur og chilli er líka svakalega gott nema það fer smá tími í að skera eplið niður í bita. Annað sem er afskaplega gott snakk er epli skorið til helminga með sinnepi! 

 

Þar hafið þið það, blogg og þrjár uppskriftir! Njótið vel, ég ætla að lesa allt um electrocardiography og ef þið hafið áhuga þá má vel vera að ég haldi skemmtilega sögustund um nákvæmlega þetta þegar ég kem heim um jólin. Ég ætla þó að biðja yfirmenn mína að vera ekki með einhverjar yfirherslur um þetta mál því ég veit jafnvel og þær að þær skilja þetta til fulls og þurfa engar frekari skýringar!

 

Yfir og út!

Afsakið

Hvað ég hef verið löt við að skrifa.  Ég hef ekki einu sinni gefið mér tíma til að skrifa um Serbíu förina, bæti úr því hið snarasta.

Við Frida héldum beint eftir verklega anatómíu til að kaupa okkur miða með lestinni! Kerlingadruslan í miðasölunni sagði okkur að það væri ekkert mál að kaupa svefnpláss í lestinni.  Þannig við skelltum okkur heim í klukkutíma eða svo og svo á lestarstöðina. Þegar við komum svo að lestinni algerlega tilbúnar að sofa alla leiðina til Serbíu þá öskraði gaurinn á okkur að það væri ekki hægt að borga með forint: "ONLY EUROS", já ok...take a chill pill. Þannig við fórum til Serbíu á öðru farrými og ekki með rúm. Deildum "klefa" með stelpu frá Serbíu sem var með munnræpu þangað til slökktum ljósin; hún fór að sjá júróvisjon í Belgrad á síðasta ár og hún er ekkert rosalega góð í stærðfræði en á auðvelt með að læra tungumál. Hvað stelpan heitir hef ég ekki hugmynd. 

Eftir slitróttan svefn í sjö tíma lestarferð komum við til Belgrad og vissum ekki alveg hvað við áttum af okkur að gera þar sem klukkan var sjö um morgunn. Við ráfuðum aðeins um lestarstöðina, töluðum við hermann eða eitthvað álíka og þá hringdi síminn. Kom í ljós að þjálfarinn okkar hafði komið því í kring að við yrðum sóttar af einhverjum ungling sem var á minnsta bíl í heimi sem var mjög líklega gerður úr álpappír. Hann keyrði okkur þangað sem við áttum að gista. Þar tók á móti okkur annar ungur maður sem var með eina síða, mjóa fléttu niður á bak, annars stutt hár (þetta er mjög vinsælt í Belgrad....sona unisex. 

Seinna um daginn byrjaðu svo æfingabúðirnar og það er ekki séns að ég ætla að lýsa því einhverjum smáatriðum. Að sjálfsögðu var svo partý um kvöldið þar sem var drukkið og dansað framundir morgunn og einn af brasilíumönnunum fékk frekjukast því Frida vildi ekki gefa honum koss (ræt...því þeir vilja bara kossa). Dagurinn á eftir var eins og dagar eftir djömm eru, ekki til þess fallinn að standa á höndum.

Heimleiðin var svo draumur, keyptum okkur svefnpláss og harði bekkurinn í "klefanum" okkar var eins og prinsessu rúm.  

Almennt um Belgrad: Sá ekki mikið af henni þar sem ég var annaðhvort inní Yuku bíl, sem er bíll sniðinn og búinn til í Serbíu (úr álpappír) eða inní æfingahúsnæði. En það sem ég sá er ekki eins sjarmerandi eins og Búdapest en fólkið í Belgrad er ca. 18000 sinnum vinalegra en hér í Búdapest. Flestir tala ensku og ef þeir tala hana ekki þá reyna þeir að hjálpa manni í staðinn fyrir að nánast hrækja á mann (ok...kannski ekki alveg svo gróft).

Svo er ég alflutt inní nýju fínu íbúðina mína sem reyn

dist svo vera dauðagildra þangað til í gær þar sem einn af rafmagnsköplunum var að brenna. Fjórir ófríðir menn eyddu hellings tíma að koma því í lag. Eina sem er drasl er að ég er ekki með neitt internet og það gengur ekkert að stela frá nærliggjandi þráðlausum í kringum mig. Góði hlutinn við að vera ekki með internet er að ég læri þeim mun meira.

Og....ég bakaði brauð í dag. Jebb, ákvað að þar sem það væri kreppa þá væri ekkert annað að gera en að baka eigið brauð. Keypti reyndar succini og gulrætur til að setja í brauðið þannig það féll um sjálft sig.  

Nú ætla ég að hundskast af þessu kaffihúsi og halda áfram að læra þangað til ég fer á æfingu. Má maður ekki alveg æfa ennþá þó það sé kreppa.  Djöfull er ég annars ekki að fíla þessa kreppu, mjög scerí verði ég að segja.  En ég krossa bara putta og vona að eitthvað smávegis komist í lag!