Afsakið

Hvað ég hef verið löt við að skrifa.  Ég hef ekki einu sinni gefið mér tíma til að skrifa um Serbíu förina, bæti úr því hið snarasta.

Við Frida héldum beint eftir verklega anatómíu til að kaupa okkur miða með lestinni! Kerlingadruslan í miðasölunni sagði okkur að það væri ekkert mál að kaupa svefnpláss í lestinni.  Þannig við skelltum okkur heim í klukkutíma eða svo og svo á lestarstöðina. Þegar við komum svo að lestinni algerlega tilbúnar að sofa alla leiðina til Serbíu þá öskraði gaurinn á okkur að það væri ekki hægt að borga með forint: "ONLY EUROS", já ok...take a chill pill. Þannig við fórum til Serbíu á öðru farrými og ekki með rúm. Deildum "klefa" með stelpu frá Serbíu sem var með munnræpu þangað til slökktum ljósin; hún fór að sjá júróvisjon í Belgrad á síðasta ár og hún er ekkert rosalega góð í stærðfræði en á auðvelt með að læra tungumál. Hvað stelpan heitir hef ég ekki hugmynd. 

Eftir slitróttan svefn í sjö tíma lestarferð komum við til Belgrad og vissum ekki alveg hvað við áttum af okkur að gera þar sem klukkan var sjö um morgunn. Við ráfuðum aðeins um lestarstöðina, töluðum við hermann eða eitthvað álíka og þá hringdi síminn. Kom í ljós að þjálfarinn okkar hafði komið því í kring að við yrðum sóttar af einhverjum ungling sem var á minnsta bíl í heimi sem var mjög líklega gerður úr álpappír. Hann keyrði okkur þangað sem við áttum að gista. Þar tók á móti okkur annar ungur maður sem var með eina síða, mjóa fléttu niður á bak, annars stutt hár (þetta er mjög vinsælt í Belgrad....sona unisex. 

Seinna um daginn byrjaðu svo æfingabúðirnar og það er ekki séns að ég ætla að lýsa því einhverjum smáatriðum. Að sjálfsögðu var svo partý um kvöldið þar sem var drukkið og dansað framundir morgunn og einn af brasilíumönnunum fékk frekjukast því Frida vildi ekki gefa honum koss (ræt...því þeir vilja bara kossa). Dagurinn á eftir var eins og dagar eftir djömm eru, ekki til þess fallinn að standa á höndum.

Heimleiðin var svo draumur, keyptum okkur svefnpláss og harði bekkurinn í "klefanum" okkar var eins og prinsessu rúm.  

Almennt um Belgrad: Sá ekki mikið af henni þar sem ég var annaðhvort inní Yuku bíl, sem er bíll sniðinn og búinn til í Serbíu (úr álpappír) eða inní æfingahúsnæði. En það sem ég sá er ekki eins sjarmerandi eins og Búdapest en fólkið í Belgrad er ca. 18000 sinnum vinalegra en hér í Búdapest. Flestir tala ensku og ef þeir tala hana ekki þá reyna þeir að hjálpa manni í staðinn fyrir að nánast hrækja á mann (ok...kannski ekki alveg svo gróft).

Svo er ég alflutt inní nýju fínu íbúðina mína sem reyn

dist svo vera dauðagildra þangað til í gær þar sem einn af rafmagnsköplunum var að brenna. Fjórir ófríðir menn eyddu hellings tíma að koma því í lag. Eina sem er drasl er að ég er ekki með neitt internet og það gengur ekkert að stela frá nærliggjandi þráðlausum í kringum mig. Góði hlutinn við að vera ekki með internet er að ég læri þeim mun meira.

Og....ég bakaði brauð í dag. Jebb, ákvað að þar sem það væri kreppa þá væri ekkert annað að gera en að baka eigið brauð. Keypti reyndar succini og gulrætur til að setja í brauðið þannig það féll um sjálft sig.  

Nú ætla ég að hundskast af þessu kaffihúsi og halda áfram að læra þangað til ég fer á æfingu. Má maður ekki alveg æfa ennþá þó það sé kreppa.  Djöfull er ég annars ekki að fíla þessa kreppu, mjög scerí verði ég að segja.  En ég krossa bara putta og vona að eitthvað smávegis komist í lag!